Yazmak istiyorum bazen eskisi gibi. Hoş geliyor düşününce yapmayı. Fakat gelmiyor aklıma pek de bir şey yazacak, karalayacak. Görmüyor ki gözlerim artık pek çok şeyi. Gülüp geçiyorum, umursamıyorum. Bu haliyle zaten ne kalır ki akılda. Günü geçirdim mi tamamdır artık. Gerisi uçtu gitti rüzgarla, ne ben gitme diyebildim ne de onun kalmaya gönlü vardı. Artık düz bir manzara görüyor bu gözler, bu koca karmaşayı. Gözümü de korkutmuyor değil arada sırada. ...

Kanatları çırpışlarında kuşların saklı belki de özgürlük. Kuş cıvıltılarıyla yürünen yolda aranan belki de. Neye yarardı ki özgürlük bilmedikten sonra kendini? Balık çırpınışları gibi akıntıya karşı ya da fark etmeden gitmek usulca ağlara. Nasıl başladı bu tutsaklık, bu bağlılık hayata ya da benzerlerine? Nasıl başladı ki bu trajik hikâye. Bir anda ve bir zamanda saklı belki de cevap, hafızamda hiç hatırlamadığım ya da unutmayı bile aklıma getirmediğim bir köşede. Beni kim veya ne tutacak olabileceklerden ya da ansızın alınan kararlardan? Kolumdan tutup kim alıkoyacak ya da yüzüme bir tokatla beni uyandıracak? ...

Hava güzel, akşam güzel ve görmesem de yıldızlar güzel. Susalım mı? Konuşmadan oturalım, düşünmeden bakalım karşıya ve içelim çayımızı yudum yudum, kovalayarak giderek düşen sıcaklığını çayın. Sessizlik hem güzel hem de ürkütücü. Belki de sessizliğin içinde saklı fısıltılar beni ürkütüyor. Sanırım dışarıdan bekliyor gibi görünüyorum. Evet bekliyorum. Usul usul bekliyorum. Benim benden alınıp götürüleceğim anı. Her an sanki bu anmış gibi hazırlanıyorum. Yüklerim düşüyor birer birer. Tekrar yüklenmiyorum. Hafifliyorum gibi geliyor ama fark ediyorum ki bedenimde hafifleyen yerlere rağmen ağırlaşıyor kafam. Basıncı hissedebiliyorum. Anlıyorum ki tekne su almış gittikçe ağırlaşıyor ama ben yüzmek için gemidekileri atıyorum. Basınca dayanamıyor bazen kafam ve sızdırıyor damla damla. Biraz hafifleyince tekrar duruyor sızması. ...

Bir başlangıç ve bir bitiş arasında iyi kötü diye adlandırılan olayların baş tanığı olaraktan yazdığım bu yazıda ne anlatmak istediğimi bilmiyorum. Zaten bilmek için yazıyorum. Ellerimden çıkacak her kelime bana iletilen bir mesaj bence ya da tamamen öyle bir sanı. Hayat, yaşam ya da her ne ise adı ne fark eder ki düşünmeyi bıraktığında ve oturup bir ağacın altında hissederken esen hafif esintiyi gözlerini kapatmış ve dinliyorken etrafı. Her şey olduğu gibidir olduğu yerde olduğu şekilde. Fark ettiğinde bunu bırakmak geliyor içinden insanın kendini toprağa, doğaya. ...

BEN SEN BİZ